ახალს არაფერს ვიტყვით – ყველასთვის კარგადაა ცნობილი, რომ უამრავი ქართველი ქალი, დედა გაუსაძლისმა ეკონომიკურმა მდგომარეობამ აიძულა, გადახვეწილიყო უცხო ქვეყანაში და შვილების, შვილიშვილების, ოჯახის კეთილდღეობისა და მომავლისთვის უმძიმესი ტვირთის ზიდვა აეღო საკუთარ თავზე. სამწუხაროდ, არც თუ იშვიათია შემთხვევა, როდესაც ამ ადამიანებს, დამსახურებული მადლობის ნაცვლად, ახლობლები გულისტკივილს აყენებენ. ესეც ჩვენი ადამიანური ყოფის სამწუხარო პარადოქსია. სწორედ ერთ-ერთმა ასეთმა გულნატკენმა ქალბატონმა გამოგვიგზავნა წერილი და გვთხოვა, მისი ვინაობა არ გაგვემხილა.
მის თხოვნას ვასრულებთ და წერილს უცვლელად გთავაზობთ.
„სად დავაშავე? როდის დავუშვი უდიდესი შეცდომა? თუმცა გვიანია თითებზე კბენანი. ვინც დღეს ზრდით შვილებს, მიუხედავად იმისა, რომ ურთულეს პირობებში გიწევთ შვილების აღზრდა, მაინც დიდი პასუხისმგებლობა გეკისრებათ, სწორად აღზარდოთ შვილი! ეცადეთ, ზუსტად იქ არ დავუშვათ შეცდომა და იმ დროს, როცა ყველაზე მეტად არ უნდა შემცდარიყავით! როცა ყველაზე მეტად გესაჭიროებოდათ გონიერება მისი სწორი გზის გაკვლევაში.
ბავშვი იმ გზით უნდა წარმართო და უჩვენო გზა, რის საშუალებასაც უნარი და შესაძლებლობები გაძლევთ. ზუსტად აქ არ უნდა შეცდეს მშობელი და სანანებელი არ უნდა გახდეს მისთვის შვილის მომავალი, როგორც ეს ჩემს შემთხვევაში მოხდა და ზუსტად იქ დავყარე ფარ-ხმალი, როცა არ უნდა დამეყარა.
დღეს მდგომარეობა ურთულესია: არა სკოლა, არა ინსტიტუტი, არა თავისუფლება მომავალი თაობისთვის, თუმცა მაშინ, ზუსტად 30 წლის წინ, 90-იან წლებში კიდევ უფრო რთული და გაუსაძლისი პირობები ჰქონდათ მოზარდებს!!!! იმ დროს ომის პირობებში და ტყვიების პირისპირ იზრდებოდა ახალგაზრდობა… რა მაგალითი უნდა მისცე ამ დროს შვილს, როცა საჭმლის ფულს კარდაკარ დაეძებ და მხოლოდ იმაზე ფიქრობ მშობელი, რომ შვილს სადილი მაინც არ მოაკლო. თვალცრემლიანი კაპიკებს დაეძებ, რომ პური მაინც გქონდეს სახლში… და ამ დროს თოვა, სიცივე, არა სინათლე, არა გათბობა, ღუმელისგან გაჭვარტლული შენი სუფთა, ლამაზი სახლი – ქარი რომ დაუბერავდა, ჭვარტლი უკან გვიბრუნდებოდა და კვამლში ვიხრჩობოდით. სველ შეშას ტომრით გაჩერებასთან მოათრევდი, რომ შვილიშვილი თბილად მაინც გყოლოდა ამ გაკვამლულ სახლში და არ შესცივნოდა. ჩუმად ტუალეტში რომ შეიკეტებოდი, შენი სიმწრის ცრემლი რომ არავის დაენახა…
იქიდან გამოყოლილი ტკივილი დღემდე ცრემლს მგვრის. ვერ ვივიწყებ იმ საშინელ წლებს და ჩემი შვილების სიტყვებს: „დე, საჭმელი გვაქვს?“
სტატიის სრულად წასაკითხად დააჭირეთ აქ